من نسیبه‌ام و در نیمه‌ی یک روز برفی بهمن‌ماه به دنیا آمده‌ام. از این رو شیفته‌ی زمستانم، بی آنکه در انتظار بهار و جوانه‌زدن باشم. سوز و سرما و سختی مرا به درون وصل می‌کند و یادآور می‌شود که این تنها نمونه‌ی کوچکی از حوادثی است که باید برای تجربه‌کردنش مهیا شوم. ورود به دنیای انسان‌ها و هم‌گام شدن با فراز و نشیب روان‌ آن‌ها یادم می‌اندازد که این موجود تا چه حد پیچیده و اسرارآمیز است. شنیدن داستان آدم‌ها و همراه شدن با آن‌ها دسترسی مرا به نقاط کور وجودم تسهیل می‌کند. من هر لحظه در حال دگرگون شدنم. روان‌درمانی و ادبیات نوع “بودن” مرا تغییر داده است و همیشه قدردان مسیری هستم که در آن در حال گذرم. هدفم این است که همراه با انسان‌های حاضر در این سفر به سوی رشد پیش روم و بتوانم رنجی هرچند اندک از دوش آن‌ها بردارم و دنیا را جای بهتری برای زیستن کنم. خوشحالم که شما هم این واژه‌ها را خواندید و از حالا بخشی از دنیای من هستید.